Góðann og blessaðan daginn. Núna sit ég í Síberíuhraðlestinni og skrifa niður þessa færslu, vitandi að hún fer ekki í loftið í bráð.
Tómas í lestinni frá Peking til Úlanbatar.
Seinasti fimmtudagur var atburðarlítill, við versluðum aðeins mat til að taka í lestina og undirbjuggum okkur andlega fyrir vegabréfsáritunarsækningu daginn eftir. Daginn eftir yfirgáfum við síðan Sjanghæ eftir langa bið, fyrst á Starbucks fyrir utan rússneska konsúlinn í Sjanghæ, og síðan á flugvellinum. Ég kláraði eina bók og Arnheiður held ég líka. Eða því sem næst allavega. Við lentum í Pekíng um hálf tvö leitið, og fengum þá taxa sem rataði næstum beinustu leið á hótelið okkar, þar sem við náðum fimm tíma svefn áður en við héldum í lestina.
Gleðin og spennan var ekkert að fela sig þegar vegabréfsáritunin var komin í hús.
Morguninn eftir hittum við síðan loksins hópinn okkar, sem samanstendur af nýsjálenska parinu Sam & Ruby, Ástralanum Rory og enska drengnum honum Archie. Þau eru öll mjög skemmtileg, sem betur fer, og hér eftir þegar ég segi okkur meina ég ég, Arnheiður og þau öll.
Hann Getso, mongólski vinur okkar, tók þessa mynd á fínu myndavélina hennar Ruby en hún var einmitt svo elskuleg að senda mér þessa mynd! Þetta er yndislegi hópurinn okkar. F.v. Ruby, Sam, Rory, Archie, Tómas og ég.
Við spjölluðum aðeins í rútunni á leiðinni á lestarstöðina, hvar við versluðum aðeins meiri mat og fórum síðan um borð í lestina. Lestin var mjög fín, herbergin rúmgóð og rúmin mjúk, og við tók heill dagur í lest. Hann fór í að kynnast fólkinu betur, spila saman og gæða sér á örlitlu áfengi. Ekki samt of miklu, þar sem við þurftum að komast í gegnum landamæraeftirlit um kvöldið.
Klefinn okkar.
Ég, myndskreytari og myndskrifari, að borða fyrstu kvöldmáltíð ferðarinnar.
Fyrsta kvöldmáltíð ferðarinnar.
Landamæraeftirlitið gekk vel, Archie var sá eini sem horfði ekki í augun á vegabréfsskoðaranum, en sá leiðrétti það snarlega með því að kalla „look at me“. Síðan vorum við fjögur sem vorum saman í herbergi tekin út alein, og látin elta verðina. Verðirnir yfirgáfu okkur svo eftir að við komum inn í landamærahúsið, og stóðum við þar í nokkrar mínútur að velta því upp á milli okkar hvað gæti verið að fara að gerast. Ekkert okkar stakk uppá því að kannski hefðum við bara óvart fengið að fara langfyrst í tollfríu búðina, sem reyndist síða raunin. Hugmyndir okkar voru allar mun verri, og minna hentugar.
Þessi indæla mongólska stúlka sem kunni að telja upp á 10 á ensku sá til þess að okkur leiddist ekki.
Gangurinn.
Great Wall rauðvínið var gríðarlega vinsælt í lestinni frá Kína til Mongólíu. Hér sést Rory fara sínar eigin leiðir í að losa tappann. Svona gera þeir þetta víst í Ástralíu!
Sólsetrið í Innri-Mongólíu.
Útilegu glösin frá Rönnu og Kitta nýttust vel í lestinni!
Þá vorum við barasta komin inní Mongólíu! Leiðsögumaðurnn okkar, hann Getso(bæti honum hér með inní hóðinn sem „okkur“ nær yfir), tók vel á móti okkur á lestarstöðinni. Í Mongólíu er heill hellingur af fjöllum og grassléttum, sem var reyndar tiltölulega þurrt og dautt þegar við komum inní landið. Við komum til Ulaanbataar um miðjan dag, og fengum nokkra tíma í að koma okkur fyrir og átta okkur aðeins eftir lestina. Mongólía er mjög ólík þeim löndum sem við höfum heimsótt hingað til. Hér er almennilegur vetur, og mér líður eins og það hafi mjög mikil áhrif á menninguna, bæði þegar kemur að matarhefðum og menningarhefðum. Um kvöldið fengum við að prufa mongólskan mat, sem samanstóð af lambagúllasi, heitri mjólkursúpu með kjöt“dumplings“ og djúpsteiktum „dumplings“n með lifur, hjarta og tungu fyllingu, sem reyndist alveg einstaklega bragðmikið, bragðgott og seðjandi(eins og vanir lifraroghjartaátsmenn ættu að geta ímyndað sér), í miklum kontrast við kínverskan og suð-austur asískan mat. Sem var samt líka góður.
Mongólska landslagið sem tók við okkur um morguninn. Flatlendi eins langt og augað eygði. Fallegt og allt öðruvísi en allt það landslag sem hefur verið á vegi okkar undanfarna mánuði. Mongólía tók vel á móti okkur.
Mætt til Úlanbatar, Tómas, Rory og Ruby fyrir utan lestarstöðina.
Bítlarnir eru líka í Mongólíu!
Hluti af fyrstu mongólsku máltíðinni. Mistery meat dumplings er heitið sem þessi réttur fékk. Djúpsteiktir dumplings með alls konar hökkuðum innyflum.
Mér persónulega finnst mongólski maturinn algjört lostæti. Mikið kjöt sem er allt mjög bragðmikið, allt öðruvísi heldur en íslenska kjötið!
Þar sem mongólski maturinn var svona góður kom ekki annað til greina en að fá sér mongólskt vodka í eftirmat til þess að toppa þetta. Hann Getso okkar var með allt mongólskt á hreinu og við fengum að heyra margt um hina mögnuðu sögu þjóðarinnar yfir drykkjunum!
Veðrið hér er líka þæginlegt, milt og þurrt, sem er að mínu mati góð tilbreyting. Minnir soldið á móðurlandið. Daginn eftir fórum við með honchóinum okkar út í þjóðgarð um tveggja tíma akstur utan við Ulaanbataar, þar sem okkur var komið fyrir í þriggja manna ger tjöldum. Á leiðinni skoðuðum við Hundraðmunkahelli, þar sem munkar földu sig fyrir hreinsunum kommúnistastjórnarinnar á fyrri hluta tuttugustu aldar. Hann var mjög lítill, ég hefði ekki viljað vera einn af þessum hundrað munkum.
Á leiðinni í Ger-búðirnar hittum við þessi dýr við veginn.
Flottur hrægammur.
Stoppuðum við bænahrúgu. Gengum þrjá hringi í kringum þetta og köstuðum steinum í hrúguna í hverjum hring og báðum bæn í leiðinni.
Loksins sáum við kindur, og fullt af þeim!
(Martha, vegna fjölda búfénaðar í landinu þá held ég að þú hefðir gaman að því að kíkja hingað).
Tómas á veginum.
Archie, Rory, ég og Tómas!
Æ þetta var bara svo fallegt!
Þrífættur Rory.
Yndislegt landslag. Það var einstaklega auðvelt að njóta lífsins á þessum stað.
Erfitt að ímynda sér hvernig hundrað munkar komst fyrir hérna.
Archie við Hundaðmunkahellinn.
Ég á veginum.
Mætt í Ger-búðirnar!
Ég varð strax stórhrifin.
Tómas líka.
Archie líka.
Gerið sem Tómas, ég og Rory deildum.
Mjög næs.
Þegar við vorum búin að koma okkur fyrir í tjöldunum okkar fórum við og heimsóttum hirðingjakonu (Nomad), hana Nayu, sem komin var á sjötugsaldurinn. Hún bauð okkur uppá hefðbundið hirðingjasnarl, sem samanstóð af þurrkaðri súrmjólk, jakuxaosti og ósætu, djúpsteiktu brauði, borið fram með mjólkurtei. Hún sagði okkur frá öllum dýrunum sínum og svaraði nokkrum spurningum um hirðingjalífið í Mongólíu.
Yndisleg kona hún Naya. Ómetanlegt að fá að spjalla við hana.
Fengum meira að segja mynd með henni!
Hún klæddi sig meira að segja upp í þjóðbúninginn sinn fyrir okkur. Þetta er aðal partý galli Nomad fólksins!
Sam, Ruby og ég í heimsókninni. Ég var flissandi á þessari mynd því einhver sagði brandara. Bara svona ef þið vilduð vita það.
Rory og dýrin áttu ekki samleið.
Úti húsin hennar Nayu eru með aðeins öðruvísi sniði heldur en við höfum vanist.
Þetta kemur skemmtilega út með umhverfinu.
Tveggja daga gamali kálfurinn hennar Nayu.
Grindverk.
Bílstjórinn okkar, Naya og systir hennar að spjalla um daginn og veginn.
Kvöldinu vörðum við svo í drykki og spil í tjöldunum okkar, sem var mjög skemmtilegt. Við fengum líka að borða. Maturinn hérna er mikið til kjöt, mest lamb og naut. Ég fékk nægju mína af kjöti í hverri einustu máltíð sem við borðuðum hér, það var mjög skemmtilegt og góð tilbreyting frá síðustu mánuðum. Mongólskir matur er sérlega góður!
Tómas gleymdi alveg að minnast á fjallgönguna sem við fórum í fyrir mat.
Tómas á fjallinu.
Ég á fjallinu, eldrauð í framan eftir gönguna (hvar er úthaldið stelpa?)!
Fyrsta myndin í seríunni: Archie með sígarettu í kjaftinum uppá fjalli.
Snowdrops. Fyrsta blómategund sumarsins að vakna til lífsins.
Spiluðum mongólska leiki með hnúabeinum.
Í fyrsta skipti í 4 mánuði varð mér kalt. Úlpa og tannburstun er ekki eitthvað sem ég hef verið að venjast!
Daginn eftir fórum við á hestbak og klæddum okkur í skemmtilega þjóðbúninga og prufuðum að skjóta af mongólskum bogum, sem var allt mjög skemmtilegt. Mongólsku hestarnir eru mjög smávaxnir, þeir virðast vera enn minni en þessir íslensku. Morgunmatur, hádegismatur og kvöldmatur var góður í ger búðunum, að miklu leiti gott kjöt. Við fórum líka í stutta fjallgöngu, og vorum orðin gjörsamlega ástfangin af Mongólíu. Víðáttan hér er svo falleg, með víðfeðmar sléttur og falleg, lágvaxin fjöll, og veðrið skemmdi ekki fyrir, en það var sól og rétt tæpar tuttugu gráður.
Byrjuðum daginn á fjallgöngu.
Ruby og Sam klár í morgungöngu!
Snjóboltastríð í sprungu.
Ofnæmis og hestahrædda manneskjan klár í slaginn.
Komin á bak, pínu hrædd en glöð og spennt.
Riðum að þessum skemmtilega klett. Getur einhver giskað á hvað hann heitir. Vísbending: hann er nefndur eftir dýri.
Njótnjót.
Gætum við ekki alveg verið mongólar?
P.s. myndin er svarthvít aðallega því nefið mitt var svo sólbrunnið eftir hestaferðina og það var sérstaklega áberandi á þessari mynd. Svo er svarthvítt líka bara kúl!!!
Við Ruby í drottningar og brúðarklæðum.
Archie í baráttu uppá líf og dauða.
Eftir smá bogfimi og dress up var komið að skák baráttu.
Þetta gekk… vel.
Þessi krúttlegi drengur var í búðunum með okkur. Hann klæddist alltaf skóm með litlum bjöllum. Voða dúlló.
Það kvöld sváfum við aftur í gerunum, spiluðum og drukkum framá rauðanótt, og lögðum síðan af stað til Ulaanbataar eftir morgunmat.
Huggum höfuðið af Rory og notuðum það sem borðskraut.
Grilluðum svo hjartalagaða sykurpúða því, jú lífið er ást.
Á leiðinni komum við við á safni sem er undir fjörutíu metra hárri styttu af Chinggis Khan sitjandi á hesti. Það var fallegt og tilkomumikið, saga Mongólíu er rík og skemmtileg. Þegar við komum til höfuðborgarinnar fórum við síðan á annað safn eftir hádegismat, Þjóðminjasafn Mongólíu. Það var líka skemmtilegt.
Tómas og styttan.
Rory og styttan eftir að við límdum höfuðið aftur á hann.
Styttan.
Getso og Rory og útsýnið frá styttunni.
Archie.
Skoðuðum minnisvarða um samstarf Rússa og Mongóla í seinni heimsstyrjöldinni. Úlanbatar í baksýn.
Eftir það fórum við síðan á ótrúlega skemmtilega sýningu með hefðbundnum dönsum og söngi. Sýningin kom mjög skemmtilega á óvart, dansinn var fjörugur og hraður, og minnti helst á vandaða leiksýningu án tals. Tónlistin var líka sérlega hress og skemmtileg, og mongólsku hljóðfærin líklega með þeim betur hljómandi af svona „traditional“ hljóðfærum sem við höfum fengið að heyra í á ferðalaginu. Tónlistin var mjög falleg og stílhrein, og þegar mennirnir byrjuðu að syngja tvo til þrjá mismunandi tóna í einu gapti maður. Þetta var án vafa besta sjóv sem við höfum fengið að sjá á ferðalaginu, og við höfum séð alveg nokkur.
Geggjuð sýning. Allt virkilega vel gert, tónlistin, dansinn búningarnir og allt.
Hefði tekið fleiri myndir en það var bannað svo ég laumaði bara einni í lokin.
Um kvöldið fórum við síðan út að borða, miðvikudagskvöld eru „Ladies night“ á klúbbum Ulaanbataar, og vínkvöld á Bellagio hótelinu, hvert við fórum og fengum meira af góðum, mongólskum mat með víninu okkar. Svo fórum við á klúbb, og ótrúlegt en satt þá voru allir á dansgólfinu allan tíman (og enginn að hanga í snjallsímum). Það var nóg af borðum, en nánast hver einasta manneskja fór beinustu leið á dansgólfið og var síðan bara þar, að dansa. Það er skemmtilega öðruvísi en heima (og í Kína). Það kom okkur líka á óvart hve margir voru þarna á miðvikudegi, og við skemmtum okkur öll konunglega!
Síðan fengum við okkur eina mongólska kveðjumáltið í hádeginu daginn eftir, áður en við kvöddum Getso og héldum í lestina aftur, á leið til Rússlands, á vit ævintýranna! Mongólía var vægast sagt frábær, og þetta ein af okkar skemmtilegustu vikum hingað til. Það er líka gaman að vera með hópi af skemmtilegu fólki, og leiðsögumaðurinn okkar var meira svona eins og mjög vel staðkunnugur ferðafélagi heldur en leiðsögumaður. Hann var líka mjög skemmtilegur, og við gátum mikið spjallað við hann og hann spilaði með okkur og skemmti sér með okkur (hann og Archie fengu sér meira að segja tattoo saman). Núna er hann vinur okkar, alveg eins og allir í hópnum! Takk fyrir lesninguna, næsta blogg fer væntanlega í loftið á Íslandi!
Tók ekki myndir síðasta daginn í Mongólíu en hér er bara sneak-peak á það sem einkenndi síðustu daga. Bloggum líklegast um Síberíuhraðlestina og Moskvu á næstunni 🙂
Tómas Ari Gíslason skrifar frá Síberíu.
#astag 